یک هنر رزمی چینی است از سبک های کونگ فوی شمال چین معروف به چانگ چوان و از منابع مهم ورزش مدرن ووشو به شمار میرود.

از ویژگی های چاچوان کونگ فو ؛ رقص پای سریع، تغییر جهت های ناگهانی ، و درنگ های کوتاه در یک وضعیت ثابت برای فریفتن و غافل گیر کردن حریف و هم چنین پرش ها و جهش های ناگهانی است. در این سبک از فنون مستقیم به همراه حرکت های مدور و هم چنین ضربان لگد ، ضربات جارویی و فنون پرتابی استفاده میشود.

چاچوان ارتباط نزدیکی با قوم هوئی یا مسلمانان چین دارد و به نوعی هنر رزمی مسلمانان چین به شمار میرود.

بنیانگذار این سبک یک مسلمان اهل استان ژین جیانگ در سده ی شانزدهم میلادی به نام «چا شانگ میر» (چامیر یا جمیل) است. بر اساس روایت های اساطیری وی در جریان لشکرکشی یکی از پادشاهان دودمان مینگ به سواحل شرق چین برای سرکوب دزدان دریایی ژاپنی مریض شد و ناچار در میان مردم محلی روستای گوان ژیان در استان شاندونگ باقی ماند. وی پس از بهبود برای تشکر هنر های رزمی را به افراد محلی آموخت. پس از مرگ او هنر رزمی وی چاچوان (مشت چا) نام گرفت و جانشینش «شالیانگ» این سبک را در میان مسلمانان چین رواج داد. پس از او «ژانگ جیوی» (1932-1848) و شاگردش «چانگ ژن فانگ» (1898-1979)استاد بیشتر اساتید معاصر چاجوان از جمله «ژانگ ون چوان» از بنیانگذاران ووشو و نائب رئیس اتحادیه ووشو چین - از مهمترین استادان این سبک – به شمار میروند.

چاچوان فرم ها (کاتاها) ی متعددی دارد که فرم های تان تویی و چاچوان از مهم ترین آن ها هستند. از آن جا که تکنیک های سیستم چانگ چوان و بخصوص چاچوان برای تازه کاران بسیار دشوار است، یادگیری فرم تان تویی که بنا بر روایتی توسط «چامیر» ابداع شده برای یادگیری اصول این سبک مفید است. به همین جهت برخی سبک های دیگر شائولین چوان نیز از آن استفاده میکنند.

تان تویی به معنای «پاهای جهنده» همان طور که از نام آن پیداست بیشتر توسط ضربات پا انجام میشود ، هرچند که ضربات مشت ، فنون قفل مفصل و پرتابی نیز در آن وجود دارد.
این فرم از 10 خط جدا تشکیل میشود که هم میتوان هریک را به صورت جداگانه تمرین کرد و یا تمام فرم را به صورت یک جا اجرا کرد.